Βοή. Κι η σιωπή να σχίζεται. Κι ο ύπνος να γίνεται παγίδα.
Τα πάντα να τρέμουν βίαια γύρω, πάνω, κάτω.. Βοή.
Μια πνιχτή κραυγή που ποτέ δεν κατάφερε να βγει από το στόμα. Μια αγκαλιά, τα μάτια σφιχτά κλεισμένα και εικόνες θανάτου.
Λένε πως περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Ψέμματα. Δεν περνάει η ζωή. Περνάει ο θάνατος. Βλέπεις τα πάντα να γκρεμίζονται, βλέπεις τον θάνατό σου.
Το κορμί μουδιασμένο, αδιανόητο να κουνηθεί. “Τα μωρά. Τα μωρά!”
Σηκώνεσαι και τρέχεις και ποιον να καλύψεις πρώτα.
Πιάνεσαι από όπου μπορείς, από τον τοίχο, το πιο σταθερό σημείο, μα δεν είναι πια.
Και δεν ξέρεις αν τρέμουν ακόμα όλα ή είσαι εσύ που τρέμεις.
Τρέμεις στα έγκατα της ψυχής σου, νιώθεις να ξυπνάει μέσα σου ένας φόβος που δεν έχεις ξανανιώσει.
Ένας φόβος γυμνός, ένας φόβος αρχέγονος. Ο φόβος του θανάτου.
Μπροστά του όλοι οι φόβοι φαίνονται παιδική χαρά. Άδειοι, αστείοι, ασήμαντοι.
Το σκοτάδι απόλυτο, η καρδιά σφιγμένη και το μόνο που ακούγεται..
Βοή. Κι ύστερα σιωπή.
