Κοιτάω τα μάτια μου στον καθρέπτη. Μαύρα, γεμάτα, μα λίγο χαμένα.. κάπου πίσω ανατρέχουν.. σε εκείνη την ημέρα, που μου είπαν ότι έφυγες.
Κάνω ό,τι μπορώ από τότε, αλήθεια δεν έχω σταματήσει να κινούμαι.
Φοράω την αδιάβροχη μάσκαρα και πάω στην δουλειά μου. Κι όταν δουλεύω δεν σε σκέφτομαι. Για αυτό δουλεύω συνέχεια. Τουλάχιστον τώρα ξέρω από τι τρέχω.
Μα όταν όλα ησυχάζουν γύρω μου.. επιστρέφει η εικόνα σου στο νου μου και πού να είσαι..
Κι ακούω μόνο αυτό το τραγούδι, που με χάραξε, όταν έφυγες. Εκείνο, που άκουγες όλη μέρα σε επανάληψη να παίζει στο σπίτι μου, όταν ανήσυχη έσκυψες από πάνω μου να μ’ αγκαλιάσεις. Όταν είδα τις οθόνες γύρω μου ν’ αναβοσβήνουν με τα δάκρυά μας.
Κι από τότε χορεύω με την καρδιά και το στομάχι πληγωμένα. Έναν χορό εκστατικό, που με μουδιάζει μέχρι να μην αισθάνομαι το είναι μου.
Μου λένε «είναι μόνο 2 μήνες, είναι νωρίς ακόμα». Μα εγώ αναρωτιέμαι.. «Πώς ζει κανείς μετά από αυτό?»
Και μες στην μέρα μου τρέχω και παίζω και γελάω, όπως με έμαθες. Εσύ με έμαθες.
Και δεν ανησυχώ, γιατί φοράω την αδιάβροχη μάσκαρα.
Είμαι δυνατή, δεν αναζητώ τους ανθρώπους, που έφυγαν μόνοι τους. Σε αυτούς λέω «καλή τους ώρα» και μακρυά. Το επέλεξαν.
Αναζητώ όμως αυτούς, που παίρνει η ζωή έτσι απλά και σ’ αφήνει κουλουριασμένο στο πάτωμα.
Αυτούς που επέλεξες να αγαπάς, αυτούς που βάφτισες οικογένεια και μαζί χτίσατε τον άνθρωπο που σήμερα αντικρύζεις στον καθρέφτη. Αυτούς αναζητώ.
Πολύ καλή αυτή η μάσκαρα.. αδιάβροχη.. αντέχει παραλίες και γέλια. Πολύ καλή.. αντέχει αναμνήσεις και ταξίδια.. μα κοίτα τώρα.. σαν να την βλέπω να ξεθωριάζει..
Δεν έχει φτιαχτεί ακόμα η μάσκαρα, που αντέχει στον πόνο. Τα δάκρυα την λιώνουν και την βλέπω να διαλύεται αργά στο πρόσωπό μου, αφήνοντας γυμνά τα μάτια, γυμνή και την ψυχή. Και βλέπεις τι πραγματικά είσαι.
Στην μνήμη σου..
Ηλέκτρα Ραδιώτη
