Ξεκίνησα αυτό το blog με την προοπτική να το διαβάζουν άλλοι. Μα τελικά απλά αποκάλυψε την ανάγκη μου να αφήσω ένα αρχείο σκέψεων. Γιατί λέω να αφήσω; Γιατί έχω μια συνεχή αίσθηση ότι θα φύγω. Μόνιμα. Αίσθηση ή θέληση; Και τα δύο μάλλον.
Σαν παιδί πλήρωσα το κόστος της έντονης αντίληψης. Ενσυναίσθηση. Έντονη. Που έφτανε τα όρια της ταύτισης. Και δεν ξεχώριζες πια τι συνέβαινε σε κάποιον άλλον ή σε εσένα. Μεγάλο βάρος για ένα παιδί. Και πώς να το εξηγήσει.
Μεγαλώνοντας, πέρασα μία φάση άρνησης, κλείνοντας τα μάτια σε αυτό, προσποιούμενη ότι δεν υπάρχει, μα καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να το αντικρύσω, γιατί στην ουσία αγνοούσα την ίδια μου την Φύση. Δεν το κάνεις αυτό, είναι Ιεροσυλία.
Προσπάθησα να βρω τον λόγο της ύπαρξής του, έναν σκοπό, κάπως να το αξιοποιήσω τουλάχιστον αντί να το φέρω σαν βάρος.
Κάπως έτσι ένιωσα την Φωτιά. Μία Φωτιά οδηγό, που μου δείχνει ποια να είμαι και ποιες κατευθύνσεις να ακολουθώ. https://electraradioti.com/electric-thoughts-skepseis/%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ac/
Να σώσω τον κόσμο. Ακούγεται τεράστιο, παράλογο, εγωιστικό ίσως. Μα πώς να ανεχτώ να ζω σε ένα τεράστιο σφαγείο. Το ξαναλέω. Ζούμε σε ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΦΑΓΕΙΟ. Το αντιλαμβάνεστε;
[I was born empathetic, I have no choice. They say you are not born this way, you learn to be, it is something that we have been taught to be. Yeah, fuck that, ask an empath, don’t assume, you soulless freaks.]
Το μόνο που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα είναι να αποταυτίζομαι στιγμιαία σε κάποιο βαθμό για να μην καταρρέω. Και μην με παρεξηγείς.. Εκτιμώ την ζωή μου, δεν είμαι αχάριστη, έχω υπέροχη ζωή. Μα πώς να την χαρείς όταν γίνεσαι ένα με τον Παγκόσμιο Πόνο; Όταν ακούς τις κραυγές και διαβάζεις την φρίκη μέσα στα μάτια. Πολύ δύσκολο. Το πιο δύσκολο που έχω αντιμετωπίσει στην ζωή μου.
Μία ερώτηση μόνο επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Τι κληρονομιά θα αφήσω; Άξιζε η ύπαρξή μου; Η βόλτα μου σε αυτόν τον πλανήτη; Ή ήμουν άλλο ένα βάρος, ένας ακόμη καταστροφέας ψυχών;
Γιατί τα γράφω αυτά τώρα; Γιατί τελευταία αισθάνομαι ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Έχει τελειώσει ήδη. Πάμε για επανεκκίνηση. Αν λυπάμαι; Αντιθέτως. Το θεωρώ δίκαιο. Αν φοβάμαι; Κάθε άλλο. Θα είμαι εκεί στην πρώτη γραμμή με το πιο βαθύ μου χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.
Για τρία πράγματα αγωνίζομαι. Και αν και επιφανειακά φαίνονται διαφορετικά, στην ουσία τους συνδέονται. Όλα είναι Ένα.
Θέλω να συμμετέχω στην διάδοση της Καλλισθενικής Αγωγής στην Ελλάδα, διότι εκτός του ότι είναι Ελληνική, την θεωρώ εξαιρετικό τρόπο εκγύμνασης του ανθρώπινου κορμιού, αλλά κυρίως εφαρμογής του ιδεώδους του αθλητισμού. Είναι η πρακτική της πειθαρχίας και του ευγενούς ιδανικού του αθλητισμού. Ο αθλητισμός είναι δείγμα παιδείας και ο πραγματικός αθλητισμός, όχι οι επισκέψεις στα γυμναστήρια για να «φτιάξουμε σώμα», πάει χέρι-χέρι με την παιδεία και υψηλές αρετές, όπως η συγκέντρωση, η εντιμότητα, η δικαιοσύνη και η πρακτική της ευγενούς άμιλλας, ο σεβασμός για τον συναθλητή και η αλληλεγγύη, η υγιής σχέση με την επιτυχία και την αποτυχία -εφόδια απόλυτα χρήσιμα για την ζωή-, η δημιουργία ήθους και αυτοεκτίμησης, η υγιής κοινωνική συναναστροφή. Επίσης, φυσικά επόμενα της άθλησης είναι η καλλιέργεια του πνεύματος, ένα δυνατό σώμα ικανό και έτοιμο για μάχη και η γενναιότητα. Όποιος αθλείται σώζει τον εαυτό του από ένα τεμπέλικο, δειλό, αδρανές, οκνηρό και φυγόπονο σώμα-εργαλείο. Και όπως μέσα, έτσι έξω και αντιστρόφως [Σώμα-Ψυχή, Ψυχή-Σώμα].
Ο επόμενος και ταυτόχρονος στόχος μου είναι η ανύψωση της Ελλάδας στην πραγματική της θέση. Αν νομίζετε ότι έχουμε βγει από την κατοχή, ξανασκεφτείτε το. Ζούμε σε αδιάκοπη κοινωνικοπολιτική, οικονομική κατοχή και όχι μόνο. Εκτείνεται σε βάθος, στην παιδεία μας, στην κληρονομιά μας, στα ανθρώπινα δικαιώματά μας, τις αξίες μας, μα κυρίως τις δυνατότητές μας, που αποτελούν την πραγματική απειλή και μία από τις αιτίες, που ασχολούνται από την αρχή του πολιτισμού με ένα γένος -το ελληνικό- τόσο επίμονα, ακόμα και τώρα που η χώρα μας είναι τόσο μικρή γεωγραφικά και φαινομενικά αδύναμη. Η Ελλάδα παραμένει θαμμένη για πολύ συγκεκριμένους λόγους και οι αλυσίδες της είναι πια ορατές σε πολλούς γνήσιους Έλληνες. Και όπως έχω αναφέρει ξανά, Έλληνας δεν είναι όποιος μιλάει ελληνικά.
Και δεν είμαι μοιρολάτρης, θεωρώ ότι έχουμε προσωπική ευθύνη και ότι φταίμε σε μεγάλο βαθμό για την κατάληξή μας, όσα ελαφρυντικά και να υπάρχουν, όσο δύσκολη και να είναι η πίστα που παίζουμε. Γιατί είμαστε Έλληνες. Δεν φέραμε κανένα Φως στην ανθρωπότητα. Αυτά είναι μαλακίες. Έτσι μας τα λένε σαν παραμύθια για να συνεχίζουμε τον ύπνο μας. Δεν φέραμε το Φως. Είμαστε το Φως. Ξυπνάτε.
Ο τρίτος μα καθόλου τελευταίος σκοπός μου είναι η διάδοση του βιγκανισμού. Δεν θα αναφερθώ εκτενώς, μπορείς να διαβάσεις την ομιλία μου στο Vegan Life Festival 2018, αν ενδιαφέρεσαι.
Συνοψίζοντας, σου εξηγώ ότι αν δεν γίνουμε όλοι vegan στα επόμενα χρόνια, αν δεν σηκωθούμε όλοι από το βόλεμα και την εθελοτυφλία μας, να φροντίσουμε τον Πλανήτη μας, θα εξαφανιστούμε. Όχι με αξιοπρέπεια, όπως οι δεινόσαυροι και τα άλλα πλάσματα τότε. Αλλά σαν σκλάβοι, με ένα κινητό στο χέρι. Ούτε που θα πάρουμε χαμπάρι τι συνέβη. Γελάω. Με πίκρα. Αλλά γελάω. Με τα χάλια μας.
Έχω παρατηρήσει ότι όλα λειτουργούν ανάποδα σε αυτόν τον Κόσμο.
Πρέπει να δώσεις για να θεραπευτείς. Να προσφέρεις για να λάβεις. Να σωπάσεις τον νου για να αναδυθούν οι απαντήσεις. Κανείς δεν μας δίδαξε ότι δίνοντας γεμίζεις, δεν αδειάζεις. Ότι αυτός είναι ο τρόπος για να φύγει η μοναξιά και η κατάθλιψη. Το Μοίρασμα. Πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, πρέπει να αναθεωρήσουμε τα ήθη και τα έθιμά μας. Τις παραδόσεις που παρ’ ό,τι νεκρές, μας καταδυναστεύουν. Σκεφτόμαστε, μα δεν είμαστε σκεπτόμενα όντα. Όχι όλοι οι άνθρωποι.
Το Project δημιουργήθηκε κατά βάση για την εκπλήρωση αυτών των τριών σκοπών με την κοινή τους βάση. Την Α-λήθεια.
Μα δεν αντέχω άλλο. Το άγχος να με καταρρακώνει. Την γνώση του ότι όσα και να κάνω δεν είναι αρκετά και πάντα φτάνω πολύ αργά.
Δεν λέω ότι θα αλλάξω, θα πάψω να αγωνίζομαι ή δεν θα είμαι vegan πια. Μα έγινα η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο εδώ και χρόνια. Και; Δεν ήταν αρκετό. Εγώ δεν ήμουν αρκετή.
Κάτι έχουμε καταφέρει οι όμοιοί μου κι εγώ, δεν λέω. Πολλά μάλιστα αν κοιτάξω πίσω 20 χρόνια και βάλε, που ξεκίνησα να ασχολούμαι. Μα πάλι δεν είναι αρκετό.
Δεν θα περιμένω εναγωνίως ένα αποτέλεσμα πια. Δεν θα κλαίω πια για ό,τι συμβαίνει στον Πλανήτη μου. Πόσο ψέμμα είναι αυτό. Τουλάχιστον δεν θα κουβαλάω αυτήν την ευθύνη πια μόνη στους ώμους γιατί είναι τόσο βαριά που με συνθλίβει. Και η αυτοθυσία δεν ξέρω πια αν αξίζει. Έχω αναθεωρήσει τα πάντα.
Δεν θα έλεγα ότι η αισιοδοξία μου με εγκαταλείπει, διότι θεωρώ εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι θα καταστραφούμε. Λατρεύω τον εξαγνισμό και τα νέα ξεκινήματα. Επίσης λατρεύω την Δικαιοσύνη. Και αυτό που έρχεται μας αξίζει.
Θα έλεγα όμως ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Δεν ξέρω αν έχω απλά κουραστεί και χρειάζομαι ένα διάλειμμα, μία αλλαγή τακτικής και προσέγγισης του θέματος ίσως. Ή αν τα παρατώ. Και το λέω χωρίς τύψεις αυτό. Έκανα τόσα. Μα δεν είμαι αρκετή!
Όχι, δεν πιστεύω πια ότι «θα τα καταφέρουμε». Όλα έχουν αλλάξει. Δεν θα τα καταφέρουμε. Είναι αργά. Θα χαθούμε. Θα πεθάνουμε, θα καταστραφούμε. Κι αυτό είναι τέλειο. Γιατί δεν σταθήκαμε άξιοι. Γιατί δεν είχαμε σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Τα γύμνωσα όλα στο φως, το παρελθόν μου, τις πληγές μου, την παιδική μου ηλικία, όσα με χάραξαν κι όσα με οδήγησαν στο Σήμερα.
Και τι αντίκρυσα; Πόνο και ευθύνη. Για το Μεγαλύτερο Καλό. Με έχει σημαδέψει η Ευθύνη, με καθόρισε πιο πολύ από ο,τιδήποτε άλλο στην ζωή μου.
Ίσως αυτό το τέλος σημάνει μια καινούρια αρχή. Χρειάζομαι βοήθεια. Χρειάζομαι συμμάχους. Χρειάζομαι το Σύμπαν. Μα αυτό δεν με χρειάζεται. Θα τα φτιάξει όλα μόνο Του.
Ίσως απλά σημαίνει.. ότι τελείωσα. Παραδίνομαι στο Μεγαλύτερο Σχέδιο και πράττω για να πράττω, χωρίς να περιμένω αποτελέσματα. Εύκολο να το λέω, μα στην πράξη..
Έχω παραβεί τις αρχές μου. Για αυτό πονάω τόσο, για αυτό πνίγομαι. Δεν είναι δικές μου οι αρχές. Είναι Συμπαντικές. Δεν παραβαίνεις τους Συμπαντικούς Νόμους. Γιατί σε συνθλίβουν. Όπως θα συνθλίψουν την ανθρωπότητα. Μα οι υπόλοιποι τι φταίγαμε;
Ιεροσυλία. Α-Φύση.
Ηλέκτρα Ραδιώτη
2 comments
Γεια χαρά. Μόλις διάβασα 2-3 δημοσιεύσεις σου μαζεμενες. δεν ξέρω αν έχει νόημα που το λέω αλλά ανησυχώ για κάποιο λόγο για σένα. Ελπίζω ειλικρινά να βρεις άκρη και εύχομαι και να βρεις και τρόπο
Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου. Αυτό σημαίνει ότι νοιάζεσαι κι εσύ. Καταλαβαίνω την πηγή της ανησυχίας σου, συγγνώμη που σου προκάλεσα αυτό το συναίσθημα. Είμαι ακόμα εδώ και το διαχειρίζομαι, αλλά όντως φτάνω στα άκρα κατά διαστήματα. Σου εύχομαι υγιεία και πληρότητα.