Η έννοια της ελπίδας.. Από μικρή απεχθανόμουν τον μύθο με το κουτί της Πανδώρας, όπου αυτή η “αντιπαθητική” γυναίκα άνοιξε το πιθάρι (αν και έμεινε στην ιστορία ως “κουτί”) και βγήκαν όλα τα δεινά και οι ασθένειες του κόσμου. Ναι, αλληγορικό ήταν το νόημα, αλλά πες το αυτό σε ένα αθώο παιδί, που απλά ήθελε να μην είχε ανοιχτεί αυτό το κουτί και όλα στον κόσμο να είναι όμορφα για όλους. Σύμφωνα με τον μύθο, στον πάτο αυτού του κουτιού υπήρχε και παρέμεινε μόνο η ελπίδα.
Η ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι κάτι θα αλλάξει, ότι κάποιος θα μας σώσει από τις συμφορές μας και πρέπει να περιμένουμε κάτι καλύτερο.
Την ελπίδα πολύ αποτελεσματικά εμπορεύεται και η Εκκλησία κάθε δόγματος. Την ελπίδα ότι σε περιμένει κάποιος μακρινός Παράδεισος, αν ακολουθείς τους κανόνες και τις διδαχές τους σε αυτήν την ζωή. Καλλιεργούν με αυτόν τον τρόπο την προσδοκία κάποιας επερχόμενης ανταμοιβής και φυσικά κερδίζουν την άκριτη υποταγή στις προσταγές τους από τους “πτωχούς τω πνεύματι”.
Όπως φαίνεται, η ελπίδα δημιουργεί κάποια προσμονή, γλυκιά προσμονή κατά περιπτώσεις κι αυτό έχει ως συνακόλουθο την υπομονή, την αδράνεια και την έλλειψη κινητοποίησης κατ’ επέκταση. «Κάνε υπομονή, θα περάσει κι αυτό.» Ελπίζουμε ότι θα περάσει κι αυτό. Κι έτσι δεν κάνουμε τίποτα για αυτό.
Όχι, δεν θα περάσει κι αυτό. Όχι αν δεν κάνεις κάτι εσύ. Ναι, εσύ που ελπίζεις, εσύ που προσμένεις και περιμένεις κάποιον άλλον να κάνει κάτι για αυτό ή έναν από μηχανής θεό να σπεύσει να σε βοηθήσει, ενώ εσύ «ελπίζεις». Η ελπίδα δημιουργεί έναν χαρακτήρα μαλθακό και άχρηστο. Η ελπίδα σκοτώνει τους ήρωες.
Να μην ελπίζεις. Να απελπίζεσαι. Να σηκώνεσαι στα δυο σου πόδια και να γνωρίζεις μέσα σου ότι αν δεν κάνεις κάτι εσύ για αυτό, δεν θα κάνει κανείς. Να αισθάνεσαι μόνος σου όλη την ευθύνη στους ώμους σου. Αυτός είναι ο χαρακτήρας που θα γεννήσει το θαύμα. Γιατί τα θαύματα δεν συμβαίνουν, εκτός κι αν κάποιος είναι απελπισμένος. Καταλαβαίνεις την λέξη; Χωρίς ελπίδα δηλαδή.
Να, λοιπόν η αλήθεια για την έννοια της ελπίδας και η αιτία που τόσο την εξυμνούν, όσοι τους συμφέρει. Για να κάθεσαι ήσυχος, αδρανής, μικρός και παραλυμένος από τον φόβο. Μα αυτό που φοβάσαι είναι οι συνέπειες. Κι αυτό που δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα είναι ότι οι συνέπειες της απραξίας σου είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές των πιθανών πράξεών σου.
Ξυπνήστε. Δεν είμαστε ποίμνια. Είμαστε άνθρωποι. Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε τέτοιοι πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας.
“Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος” Νίκος Καζαντζάκης
Ηλέκτρα Ραδιώτη
